Merec; nokta, alan anlamına gelir.Merec-el Bahreyn; İki denizin buluştuğu noktadır. İki ilim, iki gönül engininin buluştuğu noktadır burası. Tebrizli Şems ile Mevlana'nın buluştuğu nokta.
Şems bir gezgin devrişti. Kendini tüccar diye tanıtıyor, şarkı bucak bucak geziyordu.
Amacı aradığını bulmaktı. Aradığı bir tassavuf arkadaşı, sohbetini anlayan bir gönül adamıydı. Şems'in tassavufu cühedalar tarafından çok eleştiriliyor, bazı zamanlar canı bile tehdit altına giriyordu. Bu görüş şu idi; "Şeriat, yolu bulmak için kullanılan bir fenerdir." Cehalet içinde kalmışlara cesurca şöyle diyordu:"Siz yol aldığınızı sanıyorsunuz. Siz yol almıyor yerinizde sayıyorsunuz." Aynı zamanda bu görüşü "Eğer yola değil de fenere odaklanırsan, gözlerin kararacaktır." olarak da yorumlanabilir. Aynı zamanda Şems dersler veriyor ve "Makalat" eserini tamamlıyordu. Bir gün ders esnasında aradığını Konya'da bulacağı içine doğmuştu. O kadar emindi ki; arkadaşlarına sürekli :"Yolculuk, arayış bitti." diyordu.
Ders saatinin bitiminde İplikçi Medresesin'ne doğru yola çıktı ve Mevlânâ'yı atının üstünde danişmentleriyle birlikte gelirken buldu: atın dizginlerini tutarak sordu ona: "Ey bilginler bilgini, söyle bana, Muhammed mi büyüktür, yoksa Bayezit Bistami mi?" Mevlânâ yolunu kesen bu garip yolcudan çok etkilenmiş, sorduğu sorudan ötürü şaşırmıştı: "Bu nasıl sorudur?" diye kükredi. "O ki peygamberlerin sonuncusudur; O'nun yanında Bayezit'in sözü mü olur?" Bunun üstüne Tebrizli Şems şöyle dedi: "Neden Muhammed 'kalbim paslanır da bu yüzden Rabb'ime günde yetmiş kez istiğfar ederim' diyor da , Bayezit 'kendimi noksan sıfatlardan uzak tutarım, cüppemin içinde Allah'tan başka varlık yok' diyor; buna ne dersin?" Bu soruyu Mevlânâ şöyle karşıladı: "Muhammed her gün yetmiş makam aşıyordu. Her makamın yüceliğine vardığında önceki makam ve mertebedeki bilgisinin yetmezliğinden istiğfar ediyordu. Oysa Bayezit ulaştığı makamın yüceliğinde doyuma ulaştı ve kendinden geçti, gücü sınırlıydı.; onun için böyle konuştu". Tebrizli Şems bu yorum karşısında "Allah, Allah" diye haykırarak onu kucakladı. Evet, aradıaren ğı O'ydu. Kaynaklar, bu buluşmanın olduğu yeri Merec-el Bahreyn (iki denizin buluştuğu nokta) diye adlandırdı.
Şems geldiğinden itibaren Mevlana ile birlikte Medrese'nin bir odasında havlet(iki kişilik kesin bir yanlızlık) oldular.
Artık Mevlana ne vaazlarını, ne derslerini veriyor ne de müritleriyle iletişim kuruyordu. Bütün sorumluluklarını bırakmıştı. Bunun içinde el üstünde tuttuğu Mesnevi de dahildi. Bu süre kaynaklara göre 40 gün ile 6 ay arasındadır. Bu hadise doğal olarak bütün Konya'ya yayılmış, Konya'da isyan eşiğine gelinmişti. Hatta Şems ölümle bile tehtid edilmiştir.
Olaylar böyle üzücü bir görünüm kazanınca, bir gün canı çok sıkılan Tebrizli Şems, Mevlânâ'ya Kur'an'dan bir ayet okudu. Ayet, "işte bu, sen ile ben'in arasındaki ayrılıktır" anlamına geliyordu. Bu ayrılık gerçekleşti ve Tebrizli Şems bir gece habersizce Konya'yı terk etti.
Tebrizli Şems'in gidişinden son derece etkilenen Mevlânâ kimseyi görmek istememiş, kimseyi kabul etmemiş, yemeden içmeden kesilmiş, sema meclislerinden, dost toplantılarından büsbütün ayağını çekmişti. Özlem ve aşk dolu gazeller söylüyor, gidebileceği her yere gönderdiği ulaklar aracılığıyla Tebrizli Şems'i aratıyordu. Müritlerin bazıları pişmanlık duyup Mevlânâ'dan özür dilerken, bazıları da Tebrizli Şems'e büsbütün kızıp kinlenmekteydiler. Sonunda onun Şam'da olduğu öğrenildi. Sultan Veled ve yirmi kadar arkadaşı Tebrizli Şems'i alıp getirmek üzere acele Şam'a gittiler. Mevlânâ'nın geri dönmesi için yanıp yakardığı gazelleri ona sundular. Tebrizli Şems, Sultan Veled'in ricalarını kırmadı. Konya'ya dönünce kısa süreli bir barış yaşandı; aleyhinde olanlar gelip özür dilediler. Ama Mevlânâ ile Tebrizli Şems gene eski düzenlerini sürdürdüler. Ancak bu durum pek fazla uzun sürmedi. Dervişler, Mevlânâ 'yı Tebrizli Şems'ten uzak tutmaya çalışıyorlardı. Halk da Mevlânâ'ya Tebrizli Şems geldikten sonra ders ve vaaz vermeyi bıraktığı, sema ve raksa başladığı, fıkıh bilginlerine özgü kıyafetini değiştirip Hint alacası renginde bir hırka ve bal rengi bir küllah giydiği için kızıyordu. Tebrizli Şems'e karşı birleşenler arasında bu kez Mevlânâ'nın ikinci oğlu Alaeddin Çelebi'de vardı.
Sonunda sabrı tükenen Tebrizli Şems "bu sefer öyle bir gideceğim ki, nerde olduğumu kimse bilmeyecek" deyip, 1247 yılında bir gün ortadan kayboldu (ama Eflaki onun kaybolmadığını, aralarında Mevlânâ'nın oğlu Alaeddin'in de bulunduğu bir grup tarafından öldürüldüğünü ileri sürer). Sultan Veled'in deyişine göre Mevlânâ adeta deliye dönmüştü; ama sonunda onun gene geleceğinden umudunu keserek yeniden derslerine, dostlarına, işlerine döndü.
